AVA'70 op Vlieland - Zondag (dag 3)

Voor de start van de Vuurtorenloop

We zijn met 33 clubgenoten een lang weekend op Vlieland met als hoogtepunt de deelname aan de Vuurtorenloop met afstanden van 5, 10 en 21.1 km. De route gaat door de duinen, bos en over het strand. De klim naar de vuurtoren zit zelfs 2 keer in de halve marathon.

Raceday: 8:30 uur ontbijten we met z’n allen, niet iedereen is even fit, maar iedereen heeft een doel voor deze dag. Van een pr tot overleven en van finishen of begeleiden tot foto’s maken, maar genieten gaat iedereen. Tijdens het ontbijt wordt er flink gestapeld, de vezels, koolhydraten en suikers gaan er in als koek en het vocht wordt ook op peil gehouden. Eindelijk gaan we dan wandelend op pad naar de startlocatie bij de sporthal. Een warming-up is niet nodig want het hele weekend is er volop gewandeld, de stappentellers komen al over de 30.000 per dag. Nadat we de startnummers opgehaald hebben is het tijd voor Dirk die spontaan het podium pakt en iedereen welkom heet namens AVA’70. Even later wordt de groepsfoto gemaakt, maar deze moet nog eens over omdat Ingrid er niet is. Dan naar buiten waar we opvallen als een gele vlek in het startveld, nog een laatste selfie en elkaar succes wensen. 

We gaan van start op de 21,1 km en de deelnemers van de andere afstanden staan ons luidkeels aan te moedigen. We slaan het eerste schelpenpad in en het is lopen in kolonne, tot opeens iedereen stilstaat, voor een plasje water. Tja het is dus geen trailrun, maar hier kon ik mooi wat langzamere lopers passeren. Even later komen we bij de brouwerij waar we de vorige dag al het één en ander hebben geproeft, linksaf naar boven, over de duin en het strand op. In tegenstelling tot de vorige dagen viel de wind mee, was het droog en scheen de zon, dus korte broek en t-shirt is genoeg. Het strand viel mee, een beetje het hardere zand opzoeken en wat stenen vermijden. Wat een geweldig stuk is dit, zo langs de zee met een zonnetje erbij. Daarna draaiden we langs de haven en lopen we de Dorpsstraat door, waar we dit weekend al diverse keren door zijn gekomen. 

De eerste drankpost staat bij 5 km, even snel een slokje water en weer door. We komen dan langs onze groeps- accommodatie en gaan op weg naar de vuurtoren. We hebben een groepje gevormd met Peter, Ingrid en Henk. Op de steile klim naar de vuurtoren wordt het eerste verschil al gemaakt en in de afdaling raken we Peter al kwijt, die is niet te houden. Ik zelf moet al mijn best doen om bij de andere te blijven en besluit een paar kilometer verder om mijn eigen tempo te gaan lopen om zo zeker te zijn dat ik het ga halen. Ik heb een slechte voorbereiding gehad met weinig kilometers en al maanden geen 20 km gelopen. Maar het weer was geweldig en het parcours door de duinen prachtig. Mooie vergezichten met een slingerend veld deelnemers, die je kilometers in de verte kunt zien. De gele stipjes zijn waarschijnlijk de overige AVA ’70 deelnemers. 

Bij de 10 km drankpost drink ik weer even een slokje water. We draaien de harde weg op, dat is een tegenvaller, ik loop liever onverhard. Bij de 12 km beginnen mijn sokken mijn voorvoeten een beetje gevoelloos te maken dus even stoppen en de schoenen opnieuw aandoen, een gelletje nemen en weer verder. Bij de 15 km weer een slokje water en daar kan ik mooi aansluiten bij een groepje. Op naar de vuurtoren, zo langs het water in de zon en wat heerlijk om zo te lopen. Het groepje gaat me toch te langzaam en ik ga maar weer alleen op pad. Bij de 18 km begint de klim naar de vuurtoren, hier moet ik even wandelen totdat ik Lienke zie staan die mij filmt, dus hup weer het tempo oppakken naar boven. In de afdaling nog een paar deelnemers inhalen en komt de visboer in zicht die we op de zaterdag al een weekomzet bezorgd hebben. Nu moeten we nog een lus maken en door het bos op weg naar de finish. 

Die laatste kilometers gaan zwaar, maar ik kan nog een redelijk tempo aanhouden, de laatste afslag en het geluid van de speaker en publiek hoor je al goed. Lienke is al snel op de fiets naar de finish gesneld om mij nog te fotograferen. Onder luid gejuich word ik binnengehaald. Wat een genieten, het koste wel moeite maar toch volbracht. Denise is 3e geworden bij de dames op de 10 km, dus wachten we met een grote groep op de prijsuitreiking, ook daar lieten we ons luidkeels horen. Toen werd het tijd om naar ons huis te wandelen om te douchen en van een biertje te gaan genieten op het terras of voor de tv wielrennen kijken. Iedereen is tevreden met het behaalde resultaat en de medaille. De helft van de groep gaat helaas nu terug naar huis, vanwege werk of andere reden, dus bleven we achter met 17 personen.

Maar het einde van het actieve weekend is nog niet in zicht want we gaan wandelend weer naar de Bolder, naar ons vaste restaurant op de camping voor de daghap. Vandaag staat er nasi op het menu, dat gaat er best in, met een lekker biertje erbij. Als toetje nog een magnum om de calorieën weer aan te vullen. Daarna weer wandelend een alternatieve route terug naar het huis. Een paar mensen wilden nog een fotosessie op het strand doen met de ondergaande zon, maar de meerderheid kiest voor de koffie. Daarna gezellig na borrelen tot al het bier en de wijn op is. Na een geweldig mooie dag liggen we redelijk op tijd in bed met een vermoeid maar voldaan gevoel.

Rik Delsing

AVA'70 op Vlieland - Zaterdag (dag 2)

De Vliehors-Express

“Ik laad mijn hart vol Waddenzee,

Stiekem zonder vragen

Ik neem een beetje Vlieland mee

Zoveel als ik kan dragen!"

Het is zaterdagmorgen, dag 2 van het toen al razend geslaagde verblijf van 33 AVA-janen op Vlieland. Het is net 06.00 uur in de ochtend als Katja begint met het bakken van 62 eieren voor het ontbijt. Hoewel ze niet op de corveelijst staat, heeft ze toch besloten om maar even flink aan het werk te gaan. Het blijkt dat ze de slaap heeft afgebroken omdat ze met Björn het bed moest delen in een twijfelaar. Het wettelijk geregistreerde stelletje kon maar moeilijk wennen aan de zeer beperkte ruimte, dus besloot Katja giftig om zich dan maar nuttig te gaan maken. De hele meute moest overigens al akelig vlot uit de veren, want om klokslag 07.30 uur klonk het beginsignaal van het 5*-sterrenontbijt. Werkelijk aan alles was gedacht om de hongerige magen te vullen en de talloze ingrediënten gingen grif van hand tot hand. Na drie kwartier begon de opruimronde en was direct duidelijk op wie je kunt bouwen en wie tot de categorie drukkers behoort. Uiteraard zijn de namen van de laatste groep gelijk door de organisatie op papier gezet, dus zullen er nog passende maatregelen volgen. Voordat het officiële programma van start ging werd er eerst tijd gemaakt om onze voorzitter Arja in het zonnetje te zetten. Ze bleek jarig te zijn en hier was verder de gehele dag aandacht voor. Meermalen moest ze emotioneel een traantje wegpinken. Hoe mooi is dat?

Er werd om half 9 koers gezet naar de kustrand, waar de Vliehors Expres al lichtelijk stond te ronken. De groep werd welkom geheten door de gids van deze avontuurlijke activiteit, Volkert. Nee, niet de landelijke bekende, maar een meer dan geweldige entertainer, die gelijk een band creëerde met de hardlopers uit Aalten en er was dan ook direct sprake van een fijne band. Het peloton ging aan boord en er werd koers gezet over het rulle en natte strand in de richting van het natuurgebied de Hors. Honderden plaatjes werden er geschoten en de sfeer was buitengewoon. De eerste stop werd gemaakt bij het Juttersmuseum, dat op palen was gebouwd en waar alle 33 AVA-janen een intiem plekje zochten in de ruimte van dik 6,5 vierkante meter. Onze scheepsmakker begon te vertellen over de geschiedenis van het jutten, de vreselijke scheepsverhalen en bijzonder smeuïge anekdotes. Prachtige kunststukken zijn in de loop van de eeuwen aangespoeld en alles met een eigen waar gebeurt verhaal. Het was werkelijk lachen geblazen en Volkert was ook in de vorm van zijn leven. Hoogtepunt was zeker het moment dat hij hoorde dat onze voorzitter jarig was. De beste en schitterend bebaarde kabouter bedacht zich geen moment en kuste Arja eens even flink. De 1,5 halve turvenhoge kerel wist dat de camera`s volop draaiden, maar gaf gelijk aan, dat hij aanvoelde dat hij deze kans mocht en kon grijpen, zonder vervelende gevolgen. Uiteraard had hij alle lachers op zijn hand. De tour werd vervolgd en we gingen op zoek naar Joris. Het opgelapte zeehondje liet zich vaak zien en ook de geelhemden was dit voorrecht gegund. De windkracht 7 zorgde voor enorme zandverstuivingen maar de zeehondenfamilie liet zich maar al te graag spotten. De AVA`70-clan was zodoende op deze mooie zaterdag getuige van een meer dan schitterend stukje Nederland. Bij terugkomst werd Volkert gruwelijk bedankt voor zijn heerlijke bijdrage aan deze activiteit.

De hele club ging naar binnen om zich op te warmen en deed zich in het luxueuze Badhuys tegoed aan koffie, thee en appeltaart. Toen er werd afgerekend ontstond er even wat verwarring omdat de prijs dusdanig was, dat het er alle schijn van had, dat het servies meegenomen mocht worden. Dit bleek echter toch niet het geval.

Terug op de accommodatie had de groep een kleine 42 minuten om iets voor zichzelf te doen, waarna het in colonne weer vertrok richting de haven. Er werd een bezoek gebracht aan Fortvna Vlieland. (Nee lieve lezers, het is niet Fortuna Vlieland, zoals jullie misschien mochten denken, dus er is van een zetfout dit keer geen sprake….) De lokale bierbrouwerij heette ons van harte welkom en een rondleiding en proeverij volgde. Het was een indrukwekkend verhaal en de locatie was bijzonder fraai, maar over smaak valt te twisten en de meningen over de bieren liepen redelijk uiteen. Dirkie, de spraakwaterval uut de Heelweg, viel wèl erg in de smaak. Hij besloot zich op te werpen als gastheer en de klasse droop er vanaf. De hilariteit overigens ook, want de ene onzin, volgde op de andere, zodat de atleten met een vreselijke big smile het pand verlieten. Op naar de inmiddels bekende eetgelegenheid, waar de groep weer met gejuich werd ontvangen. Eerst een aperitiefje en daarna de warme maaltijd, die dit keer een ruime 8 scoorde. Zelfs Erwin was enthousiast en dat was een dag daarvoor wel heel anders. Gelukkig kon hij in bedwang worden gehouden, maar even leek het erop, dat hij de keuken in wou draven om de kok ter verantwoording te roepen. Goh, wat was het kereltje bliksems, maar dit terzijde.

Na het eten nam de sfeer in razend tempo toe en kwamen alle aanwezige kwaliteiten op het gebied van entertainment volledig tot wasdom. Van tafeldansen tot drummen, van polonaise tot hoogleven en van koorzang tot droog-roeien. Het was een onvergetelijke avond, waar de klasse, maar vooral het plezier vanaf droop. Het wachten is nog even op de bewegende beelden van de bedrijfscamera, want er zouden zomaar eens contracten, dan wel claims kunnen volgen.

En als je dan denkt dat je alles wel zo`n beetje hebt gedaan op een dag, dan bleek dit zeker niet het geval. Om half negen ging immers alweer het alarm voor de georganiseerde avondwandeling. Een dikke 6 kilometer struinen over het eiland, waarbij de route ietsje werd bij geschenen. Er moest verzameld worden bij een dorpshuis en weer nam Dirkie de kans waar om zijn talenten te tonen. Hij deed zich voor als gids van de tour in het donker en had uiteraard de lachers alweer snel op zijn hand. Sommigen herkenden hem inmiddels al en de eerste handtekeningen werden al uitgedeeld. De wandeling ging door het fraaie duingebied rondom het dorp en de vuurtoren en het was ook nog niet eens een makkie. Hier en daar fors hoogteverschil, smalle paadjes, weinig licht en talloze uitstekende boomwortels. Maar zoals de hele tijd al, bleef de sfeer geweldig en behalve hier en daar een vloek bij een misstap. Zonder noemenswaardige kwetsuren maar wel een hele fijne ervaring rijker kwamen we na een kleine anderhalf uur weer terug bij de plaats van vertrek. In een knusse verblijf gingen de doppen weer van de fles, knalden de kurken en gingen de tomaatjes en komkommers van hand tot hand. De jeugd werd nog even op pad gestuurd om de lokale bevolking en horeca enthousiast te maken voor de wedstrijd van de volgende dag en de geelhemden toch maar vooral aan te moedigen bij het passeren van de Dorpsstraat. Om de goede naam niet te grabbel te gooien werden er twee vrouwelijke buddy’s meegestuurd om het gedrag te bewaken. Zonder noemenswaardige klachten keerde het gezelschap huiswaarts. Hier was overigens net voor het sluiten van de dag de pleuris uitgebroken. Dennis de Kit, die vooral bekend staat om zijn opruimerige karakter, had dit keer de koelkast onderhanden genomen. Naast 4 snee brood, drukte hij ook nog eens anderhalf pond jonge Beemster achterover, waardoor 32 clubgenoten ineens zonder zaten. De herrie werd in de kiem gesmoord en wijselijk werd besloten, om er een nachtje over te gaan slapen. Zondag is het immers “raceday”

Frank Roos

Bij het Juttersmuseum

De echte kenners bij de Vlielandse bierbrouwerij

Aankondiging van de 9e Koningsloop in Aalten

Deelnemers aan de editie van 2022

Het feestelijk versierde centrum van Aalten vormt op 27 april a.s. wederom het decor van de OWM-Koningsloop. De organisatie is in handen van AVA`70 . De wedstrijd is populair bij de plaatselijke jeugd, maar ook Aaltense- en regionale lopers en loopsters nemen graag deel aan de run op Koningsdag.

Het parcours van de Koningsloop slingert door de dorpskern van Aalten, met start en finish op de vernieuwde Markt. De deelnemers treffen onderweg heuveltjes, klinkers, vals plat en het nodige bochtenwerk, alvorens ze de prachtig ingerichte Markt bereiken. Het talrijke publiek bij de finish zorgt voor een geweldige ontvangst van de moegestreden atleten.

Het programma luidt als volgt:

10.00 uur: Prestatieloop jongens 800 meter, 4 t/m 9 jaar (1 ronde)

10.10 uur: Prestatieloop meisjes 800 meter, 4 t/m 9 jaar ( 1 ronde)

10.20 uur: Prestatieloop jongens en meisjes 1600 meter, 10 t/m/ 15 jaar (2 ronden)

10.30 uur: Prestatieloop 5 kilometer (6 rondjes)

Klik op de links voor meer informatie

informatie

inschrijven

deelnemers

site organisatie

Wat is een sporthart en wat betekent dat?

Heb jij een sporthart?

De laatste jaren hoor je steeds vaker de term ‘sporthart’ voorbij komen. Mensen die een duursport beoefenen zoals wielrenners, triatleten en natuurlijk hardlopers hebben een grotere kans om een sporthart te hebben, maar wat is het eigenlijk? En hoe weet je of je een sporthart hebt? En nog wel belangrijker misschien; kan het kwaad en zijn er risico’s aan verbonden? Wij vroegen het aan sportarts Bernard te Boekhorst.

Wat is een sporthart?

Een sporthart is een fysiologische aanpassing van het hart als reactie op langdurige en intensieve training. Het is dus een aanpassing van het hart en geen aandoening waarmee je naar de dokter moet. 'Het 'sporthart' kan een verwarrende term zijn' vertelt sportarts Bernard te Boekhorst, 'Onder dit containerbegrip werden in het verleden alle vermeende pathologische (ziekmakende) veranderingen aan het hart geschaard. Deze veranderingen blijken voor het overgrote deel gezonde en dus fysiologische veranderingen met een zeker nut voor het lichaam. Nu zou ik de term 'sporthart' alleen voor de fysiologische veranderingen reserveren.'

Hoe weet ik of ik een sporthart heb?

Een 'sporthart' komt meestal voor bij goed getrainde duursporters zoals bijvoorbeeld marahtonlopers. Het gaat om een verwijding van de linker hartkamer en een verdikking van de hartkamerwand, waardoor er per hartslag meer bloed uitgepompt wordt. Je hart hoeft dus minder vaak te slaan en daardoor kan de hartslag in rust lager worden.

Wat wij een sporthart noemen kun je dus vooral merken aan een lagere hartslag in rust. 'Daarnaast gaat het autonome zenuwstelsel vaker op de rem staan, omdat in het dagelijks leven het sportlijf het leven als zeer rustig gaat ervaren en de rust-hartfrequentie nog extra kan dalen,' aldus Te Boekhorst. De hartslag kan in rust dalen tot 30-60 slagen per minuut.

Is een sporthart goed?

Een sporthart wordt over het algemeen als gezond beschouwd, maar volgens Te Boekhorst zegt een lage rusthartslag eigenlijk niet zo heel veel. 'Dit effect vindt lang niet bij iedereen in dezelfde mate plaats en soms ook helemaal niet. Het is dus niet per se goed of. Sporten is gezond maar of het effect wel of niet optreedt zegt niets over de gezondheid van het hart.' Zo zijn de hartslagzones in training natuurlijk ook anders verdeeld bij iedereen.

Zijn er ook risico’s verbonden aan een sporthart?

In principe is een 'sporthart' volgens deze definitie van Te Boekhorst gewoon een fysiologische aanpassing van het hart en hoef je dus niet naar de dokter. 'Er zijn enkele uitzonderingen zoals bij mannelijke duuratleten die vele jaren meer dan 15 uur per week hebben gesport. Rond middelbare leeftijd kunnen zij vaker last krijgen van atriumfibrilleren of bindweefsel in de wand van de rechter hartkamer en daardoor ritmestoornissen afkomstig uit deze rechter hartkamer kunnen krijgen.' Als recreatieve loper hoef je je in ieder geval geen zorgen te maken en is er in principe geen enkele verwijzing nodig met een 'sporthart'.

Moet je je als hardloper zorgen maken om plotselinge hartproblemen?

Er zijn natuurlijk wel gevallen bekend van sporters die ineens hartproblemen blijken te hebben, maar daarin is sport niet de schuldige. 'De afwijkingen, die optreden door sport, betreffen vaak al aanwezige afwijkingen in het hart die door het sporten pas tot uiting komen en waardoor het verstandig kan zijn om met die afwijkingen niet te sporten,' verduidelijkt Te Boekhorst. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor sporters als voetballer Christian Eriksen en Nathan van Hooijdonk die gedurende hun carrière plots te maken kregen met hartproblemen. Er was al een onderliggende ziekte, die zich tot dan toe niet had geuit en die plotse uiting kan allerlei oorzaken hebben. 'Door het sporten uit zich de ritmestoornis, maar dat had ook bij rennen om de bus te halen of trap oplopen kunnen gebeuren.'

Concluderend is een sporthart dus geen enge ziekte, maar slechts een aanpassing aan de inspanningen en in principe is dat gezond. Het hart past zich aan en daardoor merk je bijvoorbeeld dat je hartslag in rust lager is. Waarschijnlijk is je hartslag bij dezelfde inspanning ook lager dan een aantal maanden training geleden. Daarvoor hoef je niet naar de dokter. Mocht je echt klachten ondervinden van bijvoorbeeld een te lage hartslag, dan is het natuurlijk wel raadzaam om contact te zoeken met een medisch professional. (bron)

AVA'70 op Vlieland - Vrijdag (dag 1)

De groep op het strand

Om 09:00 uur wordt Denise door Rob bij ons afgezet. Om 09:30 staan we met ons drietjes te wachten op de trein afkomstig uit Aalten met daarin de vele leden van Ava .

Als de trein langsrijdt zien we ze al. Wat zien ze er blij en gelukkig uit. Een weekendje weg met 33 mensen van Ava. Dat gaat een heftig weekend worden. Wat een gemêleerd gezelschap.

Na ongeveer 3 uur stappen we uit bij Harlingen Haven. Ietwat geirriteerd door het geschreeuw van een klein verwend kind dat 3 uur lang zijn zin niet kreeg.

Gelukkig op de boot zal het wel beter worden. Het is windkracht 7 Noordwesterstorm. Voor de zekerheid een tabletje tegen zeeziekte gekregen van Denise. Samen met Gerdy, Romy en Dirk.

De boot vertrekt en opeens hoor ik datzelfde geschreeuw weer . Het kind zit ook weer dichtbij ons en is nog steeds niet tevreden.

Als we ruim 1,5 uur gevaren hebben en genoeg hebben van Siep zijn sterke verhalen, voel ik me misselijk worden. Ja hoor de storm gaat het bijna winnen van mijn opkomende zeeziekte. Later hoor ik dat het geen tabletje tegen zeeziekte was, maar ritalin . Ik heb het verkeerde tabletje ontvangen.

We gaan van de boot af en buiten staat Ingrid iedereen te tellen. We zijn er allemaal  Op naar ons verblijf voor het weekend. Iedereen heeft een buddy voor het weekend waar je mee op de kamer verblijft. Dit zijn bijzondere combinaties.

Erwin en Michiel in een twijfelaar.

Paula, Denise, Denis op 1 kamer.

Rond 16:00 uur arriveren we bij onze accommodatie . Echt tijd van bijkomen hebben we niet, want Ingrid van de organisatie geeft aan dat we om 17:30 uur een uurtje gaan hardlopen/joggen. Het enthousiasme spat ervan af.

Bij terugkomst douchen en door. Alles wordt lopend afgelegd. Dit moet ik er wel bij vertellen, want zoveel stappen maken de meesten van ons nooit op 1 dag. Na ruim 2 uur wandelen komen we bij een strandtent aan genaamd de Bolder. Heerlijk gegeten en bediend worden door de dochter van Ingrid. Julie. Hartstikke leuk. Het bier vloeit rijkelijk. We moeten ook nog weer terug wandelen richting de accommodatie .

De jeugd, na ja jeugd, Erwin, Luuk, Bart vallen niet echt meer onder de jeugd. Maar ja ze zijn samen met Jerrel, Michiel, Romy en Julia de jongsten van het gezelschap. Zij moeten nog door naar het cafe, terwijl de rest zich te ruste legt voor een vol programma op dag 2.

Gr. Katja

AVA'70 aan de start bij de Vuurtorenloop op Vlieland

De route van de halve marathon 

AVA’70 is sinds afgelopen vrijdag met 33 senioren leden een weekend op het eiland Vlieland. Vandaag staan ze allemaal aan de start bij de Vuurtorenloop, waar ze een schitterende en zeer afwisselende route van 10 of 21.1 kilometer lopen.

De halve marathon is mooi zwaar te noemen doordat hij een stuk pittig strand en twee keer de beklimming van het Vuurboetsduin bevat. Beide routes brengen je een keer langs de vuurtoren. De start van de halve marathon is om 12.15 uur en de 10 kilometer start om 13.00 uur.

Klik voor meer informatie op de site van de Vuurtorenloop

Vincent te Brake: “Ik droom van betere tijden”

Winterswijkse atleet Vincent te Brake snelt naar regiotop

Aan hardlopen deed hij al wel, maar op halve kracht, want voor reizen en feesten bleef volop ruimte in de agenda van Winterswijker Vincent te Brake. Tot hij anderhalf jaar geleden het roer drastisch omgooide, naar een regime van gedisciplineerd trainen en sober leven. Het bracht hem naar de regionale top, met een tiental overwinningen en een reeks clubrecords bij zijn atletiekvereniging Archeus. “Maar tevreden ben ik nog niet, ik droom van betere tijden.”

Zijn programma voor komende week staat al tijdenlang vast: tien keer trainen, met een totale omvang van 120 tot 140 kilometer. Met vier sessies op hoge intensiteit en zes wat ‘rustiger’ op een lagere hartslag. Met een baan als clubmanager (bedrijfsleider) bij een sportschool blijft er dan niet veel tijd voor andere hobby’s over, want Vincent te Brake (29) uit Winterswijk moet elke dag ook nog eens zes maaltijden zien te bereiden en verstouwen. “Mensen zeggen weleens wat kun jij eten, man, maar ik verbruik zoveel calorieën dat dat gewoon moet.”

Droom

Vincent heeft het er graag voor over, want hij heeft een droom en wil er alles uithalen.”Ik wil me later zelf niet hoeven te verwijten dat ik er niet alles aan gedaan heb. Ik heb daarom een plan geschreven met mijn doelen voor de komende twee, drie jaar. Daar staat in welke tijden ik op welke afstanden wil lopen en wat ik daarvoor moet trainen. Ik ben voorzichtig om daar veel over te zeggen, want ik wil niet dat ik voor de buitenwereld een verwachtingspatroon creëer. Je weet namelijk nooit waar uiteindelijk je grenzen liggen en of je niet teruggeworpen wordt door blessures of zo.”

Vincent heeft zijn trainingsprogramma zelf geschreven want de Archeus-atleet heeft de CIOS-sportopleiding gevolgd met het specialisme ‘periodisering’, het inplannen van trainingen in specifieke fasen. “Maar ik heb ook nog niet de trainer gevonden die bij mijn streven past om beter te worden.”

Zijn gedisciplineerde aanpak heeft hem sinds begin vorig jaar al clubrecords opgeleverd op de 3, 5, 10, 15 en 20 kilometer en de halve marathon, plus minstens tien overwinningen in prestatielopen en wegwedstrijden in de regio en daarbuiten. “Die overwinningen zijn mooi, maar daar gaat het mij niet direct om. Als ik in een kleine wedstrijd geen tegenstand hoef te verwachten, dan mijd ik die of ik loop ‘m als training. Als snellere lopers uit de regio zoeken we elkaar juist op om uitgedaagd te worden. Want ik droom van betere tijden.”

Intussen zoekt Vincent ook de nationale top af en toe op. Op het NK 10 kilometer in Schoorl bijvoorbeeld. “Daar werd ik 82e, haha, maar ik was hartstikke blij want ik liep daar 32.47 minuten, een minuut sneller dan mijn persoonlijk record en goed voor een nieuw clubrecord.”

Afgelopen maand volgde nog een clubrecord van 1.13.51 op de halve marathon, “ondanks alle pech die ik daar had met pijn aan de hamstring.”

Heel blijven

Hij besefte daarmee tegelijk dat periodisering essentieel is om heel te blijven. “Daarom schroef ik in de week voor een wedstrijd mijn trainingsomvang tot tweederde terug. Ik wil ook barsten van de energie als ik aan de startstreep sta.”

Waar Winterswijks snelste atleet niet bang voor is, is verveling en opzien tegen weer een training in de regen of kou. “Ik heb echt veel plezier in trainen. Lopers vragen zich ook nooit af of ze wel zin hebben, die gaan gewoon. Wat mij heel erg helpt, is de prachtige omgeving van Winterswijk, die verveelt nooit. Ik loop daarbij veel over zandpaden, dat belast je spieren minder. Ik train daarnaast geregeld met anderen samen en mijn clubgenoten Anouk Schreurs en Twan Berg fietsen vaak mee op een lange duurloop, ook om me onderweg drank of een gelletje aan te reiken.”

Vincent wordt verder omringd door een sponsorteam van vijf partijen. Zuivra Schoonmaak Groenlo en zijn eigen werkgever Anytime Fitness Groenlo (kleding, schoeisel), Achterhoek Fysio (preventief behandelen), Run Enschede (advies) en Ron Rensink (fotografie). “Ben ik hartstikke blij mee, want mijn project kost veel tijd en deskundige begeleiding”.

Knallen in najaar

Voor de komende tijd heeft Vincent, zo wil hij wel verklappen, een paar stippen op de horizon gezet. “Onder de 32 minuten op de 10 km en onder de 50 op de 15 km. Verder wil ik dit voorjaar onder meer de halve marathon in Leiden doen, de Gerard Tebroke Memorial in Aalten en misschien als training nog de Koningsloop in Aalten en de Obbinkrun van mijn club Archeus.”

Dat alles staat dan weer in het teken van het najaar waarin hij echt wil knallen, op de sterk bezette Kramprun in Varsseveld, de bekende Dam tot Damloop, de NK halve marathon in Breda en de marathon van Eindhoven waar hij clubgenoot Lars Duistermaat gaat hazen. Een mooi goedmakertje voor de clubrecords die Vincent van hem heeft afgesnoept… (bron)

Siepie van Schepen: 'geen woorden maar daden' - deel 2

 Bij het passeren van de mooiste tempel van Rotterdam, de Kuip, ging van Schepen ineens in de ankers

Sommige situaties kunnen in korte tijd snel veranderen. Sommige mensen kunnen in rap tempo een metamorfose ondergaan, die totaal niet te voorzien is. Af en toe komen beide zaken zelfs samen.

Neem bijvoorbeeld Siep van Schepen….

Deze sympathieke 50`er heeft zich bij AVA`70 in ras tempo ontwikkelt tot een echte clubman, zo schreven we al in juni 2023. De oud-voetballer, wielrenner, darter, Ajacied en whisky-kenner leeft tegenwoordig zelfs als een monnik. Hij traint met regelmaat, meldt zich netjes af, wanneer hij voor zaken op pad is, kiest zijn woorden zorgvuldig, doet zich tegoed aan bakken vol sla (zonder saus) en voelt zich betrokken bij alle activiteiten die de revue passeren.

Het thuisfront is behoorlijk opgelucht met deze metamorfose en dat het dus met Siepie uiteindelijk toch allemaal best goed is gekomen. Als beloning wordt er gezorgd dat er rondom het hardlooptalentje een fijn klimaat heerst, zodat van Schepen zeker nog verder kan doorgroeien. Hij maakt ook werkelijk flinke vorderingen op bijvoorbeeld het prestatieve loopgebied. Zo stond hij onlangs op uitnodiging nog in Venlo aan de start bij het NK Halve Marathon. Dat er nog dik 11.000 atleten hun hardloopkloffie aandeden en kans maakten, deerde hem geenszins. Hij genoot met volle teugen, zag af als een beer, maar bleef vrolijk zwaaien naar het publiek. Dit joviale gedrag werd flink beloond, want de goedlachse Aaltenaar werd op handen gedragen. Allemachtig, wat was hij trots en blij met zichzelf…..

Van Schepen heeft ook nog een andere hobby, maar daar is hij de laatste tijd wat minder spraakzaam over…AJAX! De malaise van zijn Amsterdamse cluppie is groot, zoals we allemaal wel weten, dus daar hoeven we het verder niet over te hebben. Siepie zelf is zo teleurgesteld in de prestaties van 020, dat hij zijn aandelen heeft verkocht. Met of zonder voorkennis, hij is er helemaal klaar mee. Nou, dan zie je toch echt geen licht meer in de tunnel! Tot grote verbazing van alles en iedereen, heult hij zelfs met de vijand. Zo kan hij momenteel dondersgoed opschieten met Theo S. uit A., een die-hard Feyenoordfan in goede en slechte tijden, die de vorige competitie de tijd van zijn leven had. Mooi dat dit loopmaatje van Schepen in deze, voor hem zo beroerde tijden van steun is, want in de kleedkamer is hij natuurlijk het lachertje van de groep.

Ondanks alle Amsterdamse rottigheid, reisde de talentvolle draver uit de AVA-stal onlangs af naar 010 om zijn clubgenoten aan te moedigen. Zij liepen gruwelijk dapper “de Mooiste”, al is dit laatste er bij het gros aan het einde wel behoorlijk af. Om de tijd voor de start een beetje te doden, ging Siep met een andere sportieve toeschouwer een rondje sightseeing Rotterdam doen. Effen een kilometertje of 11,6 door de stad struinen, die langzaam ontwaakte en zich op ging maken voor Neerlands grootste hardloopfeest. Bij far! Onderweg werden de nodige moskee-tempeltjes gepasseerd en hier zag van Schepen wel brood in. Moslims zijn immers dol op ritueel slachten en laat onze hardloopvriend hier nu net razend veel verstand van hebben. Het humeur werd met de kilometer beter en toen gebeurde het….

Bij het passeren van de mooiste tempel van Rotterdam, de Kuip, ging van Schepen ineens in de ankers. Waar hij vorig jaar nog stijf de andere kant opkeek en bijna kotsend zijn weg vervolgde, stopte hij nu en vroeg hij zijn meelopende kompaan of deze alsjeblieft een leuk portretje zou willen schieten. Onze sympathieke hardloopvriend ging er even relaxed en ontspannen voor staan en hoppa vastgelegd voor het nageslacht!

Binnenkort gaat van Schepen met een kudde geelhemden op trainingskamp naar Vlieland. Al weken is hij in de ban van deze exclusieve trip en het is zeker niet ondenkbaar, dat dit voldoende stof oplevert om de trilogie te voltooien, want Siepie is in de vorm van zijn leven: Geen woorden, maar daden! (FR)

Verslag van de 43e Marathon van Rotterdam - deel 2

Emiel Stronks, wachten op het startschot!

Het idee om de magische hardloop afstand te voltooien ontstond zo’n jaar geleden. Ook zeker met de gedachte dat Leen Huizer aka Lee Towers ook niet het eeuwige leven heeft. (toen nog niet wetende dat dit zijn laatste zou zijn) Want wat is er nu mooier dan te starten met de klanken van het You’ll Never Walk Alone. Maar ook zeker niet minder om toch minimaal 1 keer te doen wat Theo 13! keer heeft gedaan.

Hierdoor van kleins af aan al besmet met een soort marathonvirus want in april met de bus naar Rotterdam werd een beetje vaste prik. Onder luid gezang en gejuich werden de Avaleden naar de Coolsingel ‘ begeleid’. Dit was altijd een geweldige ervaring. De vraag was dus niet of maar wanneer we zelf dit avontuur aan zouden gaan.

Na zo’n 12 weken voorbereiding was het dan eindelijk zo ver. Het weekend van het marathon avontuur kon beginnen. Met een vorm van gezonde  spanning vertrok ik samen met Melinde op zaterdag naar Rotterdam. Het was met zo’n 24graden schitterend weer. We parkeerden de auto op een P&R net buiten het centrum om vervolgens met het OV het centrum in te gaan. Dit bleek een juiste keuze aangezien iedereen was uitgelopen om terrassen aan te doen en de deelnemers aan de Cityrun aan te moedigen. Het startnummer lag klaar in klaar in het WTC en na deze te hebben bemachtigd vertrokken richting ons hotel.

Na een overnachting in een hotel nabij het Rotterdamse vliegveld vertrokken met, inmiddels iets meer, gezonde wedstrijdspanning richting het centrum. Hier zochten we de gearriveerde Aaltenaren op bij de bus. Nog een groepsfoto en daarna richting de start. Vanwege mijn NK inschrijving had ik in de voorste vakken mogen starten. Echter toch besloten om samen met Henk, Loes, Annemarie en Gerben in de  2e wave te beginnen. Gezien het beoogde tempo was dit een betere keus. Iedereen zong luidkeels mee met de klanken van Lee en vervolgens een oorverdovende minuut stilte voor de overleden atleet Kelvin Kiptum. Beide erg bijzonder om mee te maken.

Ruim 10 minuten nadat de 1e deelnemers waren vertrokken kon ook ons avontuur beginnen. En een avontuur dat was het. Het advies van menigeen was ‘Genieten’. Dit ging tot zeker zo’n 15km erg goed. Mooie bijkomstigheid was dat ook het tempo erg stabiel was. Er kwamen vanaf dat moment echter ook lichte pijntjes. Gelukkig was er veel afleiding door het massaal aanwezige publiek. Elke keer weer gaf dit een enorme boost.

Na de 2e passage over de brug en het uit komen van de tunnel kon ik ook ervaren hoe lastig deze afstand is en waarom er op dit punt zoveel ‘knakken’. Zag er inmiddels naar uit om mijn meegereisde supporters te zien want we hadden elkaar bij het 1e punt gemist. Gelukkig zag ik ze ditmaal wel. De bemoedigende woorden van het thuisfront deden me goed, echter werden de benen alsmaar zwaarder en zwaarder. In het tempo was het nog niet echt terug te zien maar een verkeerde beweging en de kramp leek erin te schieten.

Het voor velen zo gevreesde rondje Kralingen deed voor mij eigenlijk wel goed. Met de zon erbij was de temperatuur toch wat aan de hoge kant en hier liep je wat meer in de schaduw wat best prettig was. Inmiddels het 35km punt bereikt, qua training was dit de verste afstand dus alles hierna was nieuw. Fris was ik allang niet meer en het genieten werd ook steeds meer overleven. Om je heen vielen atleten soms letterlijk om en doordat ze ook soms zo voor je stil gingen staan was het moeilijk in het ritme te blijven. Het was nu km voor km en de verpakking met Dextro slonk ineens ook erg snel. Maar het bleef goed gaan, en kon nog steeds een mooi tempo vasthouden. Het besef dat we het uit gingen lopen was er nu.

Onder de kubuswoningen door en in de laatste km nog opbeurende woorden en aanmoedigingen van het thuisfront en de aanwezige Avaleden, zorgden er zelfs voor dat er nog een kleine versnelling in zat. We draaiden de Coolsingel op en toen kwam echt het besef; we gaan het flikken! Wat een ervaring!  Ik zette het horloge uiteindelijk stil in een tijd van 3:32:37 en was hier meer dan tevreden mee. Aan een ieder wie dit mogelijk heeft gemaakt; mijn dank is erg groot!

Emiel Stronks

Verslag van de 43e Marathon van Rotterdam - deel 1

Gerben, Emiel, Henk en Loes in het startvak

‘Now heur i’j der echt bi’j’ zegt Geert nadat ik amper gefinisht ben na mijn eerste marathon. ‘Maor dan moj wal eff’n een stuksken schrieven veur de website.’

Als Geert zo’n opdracht geeft dan neem je (ik) dat serieus.

Het plan

Ik loop hard sinds november 2019. Het plan om de marathon te gaan lopen is ongeveer twee en half jaar geleden ontstaan. Op advies van toenmalig collega en zeer ervaren marathonloopster Evelien werd het een meerjarenplan.

2022: meerdere halve marathons om te ervaren ✅

2023: minimaal één halve marathon op snelheid ✅

2024: marathon van Rotterdam

De training

Begin januari zijn we begonnen met trainen in de Ava Marathongroep. Een mooie mix van ervaren en beginnende marathonlopers.

12 weken staat je leven in het teken van één dag. Talloze loopjes, 665 kilometers, griepjes, blessures, mooie gesprekken en oersaaie routes van Dennis (dat deed hij om onze mentale weerbaarheid te sterken, maar wat hebben we geklaagd). We hebben het allemaal ondergaan en doorstaan.  En dan staan we op een vroege zondagochtend in april opeens bij Ava en stappen we met een flinke supportersschare in de bus naar Rotterdam.

Rotterdam

Iets over achten komen we aan in Rotterdam. Gerben heeft zaterdag onze startnummers al opgehaald en komt vrij snel bij onze bus. Omkleden, veters strikken, nummer opspelden, laatste slokje water drinken, banaantje eten, zenuwachtig keuvelen, nog een keer je veters strikken. Half 10, fotoshoot met de Avajanen en op naar het startvak.

De wedstrijd

Startwave 2. Met Loes, Emiel en Gerben krijg ik kippenvel bij de laatste keer Lee. En dan gaat het los!

Lopen. Brug over, eerste bekende supporters. Shit, teveel water gedronken, bij km 4 snel langs de pinkelpaal. 45 seconden verloren, geen probleem, komt goed. Opeens zie ik Esther en de meisjes al staan (ze zijn vroeg in Rotterdam en komen me al bij Lombardijen aanmoedigen in plaats van de afgesproken terugweg op de brug). Lopen. Ik haal Loes bij, we praten kort. Ik loop wat verder naar voren naar mijn eerste doel: de pacers met de vlag van 3.40. Ik heb uitgerekend dat ik anderhalve minuut later door de start gelopen ben dan de pacers en dat als ik bij hen kan blijven, ik mijn doel van 3 uur 40 minuten ga halen. Lopen. Door de pacers hoef ik zelf niet steeds op mijn horloge te kijken en kan ik nog meer van de omgeving en sfeer genieten. Zo zit ik al snel aan de derde van zes gelletjes. Da’s mooi, want dan ben je al bij 18km. Het is warm dus ik pak bij elke gelegenheid een bekertje water. Lopen. We zijn al op de helft, de zware helft komt nog. Terug over de brug. Waar zijn Esther en de kids? Ja daar zijn ze, ff highfiven. Top, dat geeft een goed gevoel. Focus weer, het begint zwaar te worden. Lopen. Op naar het Kralingse Bos, wat een boel mensen langs de weg, niet normaal. Het wordt zwaarder, ik zie de lopers die al op de terugweg zijn vanuit het Kralingse bos en daar loopt de pacer van 3.00 uur bij. Dus over 40 minuten loop ik aan die kant. Lopen. De benen doen pijn, maar ik houd tempo. Blijf bij de pacer. Best veel mensen in het bos, hier zou toch nauwelijks publiek zijn? Lopen. Bij km 34 staan schermen met aanmoedigingen en dan zie ik Esther en Saar die een filmpje hebben gemaakt. Bam, daar rolt een traan over mijn wang. Wegslikken en doorrennen. Km 35 (Harro!) km 36, laatste gelletje. Lopen. Km 37, km 38. Als nu de man met de hamer komt dan haal ik het gewoon. Al die mensen aan de kant van de weg, niet normaal! Lopen. Km 39, km 40, km 41, supporters van Ava, de pacers jutten het publiek op, euforie! De laatste km is ongelofelijk, ik zweef over Coolsingel. Lopen.

Finish!

Het is onwerkelijk, ik heb het gedaan! Sneller dan 3 uur en 40 minuten (3:37:57)

Met Emiel loop (strompel) ik terug naar de bus. ‘Dit was niet mijn laatste marathon’ zeg ik tegen hem.

#demooiste

Alle superlatieven die ik vooraf gehoord heb zijn waar en niet overdreven: Het is mooi, heel mooi. Het is zwaar, oh zo zwaar. Het is fantastisch en dramatisch. Het is een mental fuck. Het publiek is geweldig, de toeschouwers slepen je er doorheen. De laatste km op de Coolsingel is de mooiste km die ik ooit gerend heb. Het is de mooiste.

HtB

Foto's en uitslagen van de Trail Run in Beek

Eric Hoogerbrug

Uitslagen AVA'70 leden en Aaltenaren:

10 kilometer: Bert Klutman 52.39 min, Niels Houwer 53.05 min, Joel Brethouwer 59.23 min, Carla Hoornenborg 69.22 min

20 kilometer: Hans Monasso 1:48.57, Bouke ten Have 1:49.05, Eric Hoogerbrug 2:11.39

alle uitslagen

Klik op de link voor de foto's van Rob Jansen

fotoalbum

site organisatie

Bert Klutman

Zo herstel je het best na de marathon

Las een herstelperiode in na je marathon, zodat je klaar bent voor de volgende uitdaging!

Bravo! Je hebt een marathon uitgelopen. Nu is het nagenieten geblazen, met de voetjes van de vloer. Maar hoe lang moet je rust houden en wat kun je het beste eten? Wij zetten een paar algemene richtlijnen, plus per week na de marathon wat trainingsregels voor je uit, voor optimaal herstel.

Voeding

Zorg ervoor dat de glycogeenvoorraad in je spieren voldoende is, zodat deze uit zichzelf goed kunnen herstellen. Dit kun je het beste bewerkstelligen door per dag 12 tot 16 calorieën aan koolhydraten per pond van je lichaamsgewicht te eten. Vergeet ook niet binnen twee uur na elke trainingssessie 300 tot 400 calorieën aan koolhydraten te nuttigen.

Stretchen

Werk nauwkeurig aan het herstel van de soepelheid en mobiliteit van je lichaam. Besteed na elke training ongeveer een kwartier aan het rekken van de verschillende spiergroepen, vooral die groepen die extra vermoeid aanvoelen. Doe ook elke week wat oefeningen ter bevordering van de beweeglijkheid, zoals huppelen, springen en op je tenen en hakken lopen.

1 week na de marathon

Dit is een makkelijke week. Doe niets. Ondertussen heb je de wetenschap aan je zijde. Enkele jaren geleden is er onderzoek gedaan aan de Ball State University in Indiana, waarbij een groep marathonlopers in tweeën werd gesplitst. De ene groep liep niet in de week na de marathon. De andere groep deed die week wat veel marathonlopers doen: elke dag rustig joggen, gedurende 20 à 40 minuten.

Bij beide groepen waren spierkracht en uithoudingsvermogen na de wedstrijd afgenomen. Maar op de derde dag constateerde men bij de inactieve groep een verbetering, terwijl bij de actieve groep nog geen herstel te bespeuren was. De rest van de week scoorde de niet-lopende groep bij het testen van spierkracht en uithoudingsvermogen constant beter.

Geen van beide groepen had last van spierpijn op de vijfde dag, maar de beenspieren van de joggers waren in een slechtere conditie dan die van de anderen. Als je spieren niet meer pijnlijk zijn na de marathon, wil dat nog niet zeggen dat ze in staat zijn om normaal te functioneren of weer voldoende hersteld zijn om de gebruikelijke trainingen te hervatten. Met andere woorden: in de eerste week na de marathon is het belangrijk om volledige rust in acht te nemen.

2 weken na de marathon

In deze week begin je met wat rustig lopen. Tien dagen na de marathon staat de eerste rustige tempotraining op de agenda. Die zal je conditie bevorderen, zonder dat de nog steeds vermoeide spieren te veel worden aangesproken, zoals bij een intervaltraining.

Begin met een grondige warming-up, loop vervolgens twintig minuten in een tempo dat 10 à 15 seconden per kilometer sneller is dan je marathontempo. Sluit af met een cooling-down. Herhaal deze training op de veertiende dag na je marathon. Houd de andere dagen een heel rustig tempo aan of loop zelfs één of twee dagen helemaal niet. Totale trainingsomvang: een kwart van wat je normaal doet.

3 weken na de marathon

Tijd om je uithoudingsvermogen weer aan te spreken via een paar lange intervaltrainingen. Doe op dinsdag enkele 1200 meters, 30 seconden per kilometer sneller dan je marathontempo. Op vrijdag doe je een intervaltraining met 1500 meters in hetzelfde tempo. Naast deze twee trainingen loop je verder rustig. Totale omvang: 35 procent van wat je normaal doet.

4 weken na de marathon

Begin deze week aan het herstel van de basissnelheid die je wellicht bent kwijtgeraakt tijdens het toewerken naar de marathon. Twee keer per week (niet op achtereenvolgende dagen) loop je 8 tot 12 keer 200 meter, iets sneller dan je 5-kilometerwedstrijdtempo. Zorg voor een uitgebreide warming-up en cooling-down, en loop tussen de 200 meters door gedurende 3 à 4 minuten in een ontspannen tempo. Doe het de rest van de week rustig aan. Omvang: niet meer dan de helft van wat je gewoon bent.

> 4 weken na de marathon

Wanneer deze herstelperiode ten einde loopt, voel je je weer uitgerust en fit, en ben je er klaar voor om je trainingsomvang weer uit te breiden. Een toename van vijf tot tien procent per week is daarbij het beste.(bron)